Wk 22 tips voor Intuïtief zelfvertrouwen

Tips voor meer zelfvertrouwen wk 21

De impact van 2 vechtende honden.

Gepubliceerd op 16 mei 2020 om 10:49

Zo las je vorige week over mijn leermoment met 2 vechtende honden. 
En dat mijn Douwe 'gewonnen' had en er blijkbaar niet zo mee zat als ik.
Toch bleek dat het impact had gehad op mijn Douwetje.
De eerste dagen helemaal niet.
Vrolijk het bos in.
Gezellig, overal aan ruiken en likken, juk..wat dat toch met honden is?!
Maar gewoon zoals altijd lekker even een rondje door het bos.
Opladen, frisse boslucht, zuurstof inademen.
Uitwaaien, me verwonderen over hoe anders het bos er nu weer uit ziet.
Vol groen en blad en nieuwe plantjes.
Tot ik na een paar dagen in de verte de bewuste hond met dame zag lopen.
En ik even bleef kijken of ze me zag, maar vooral welke kant ze op ging.
Zodat we elkaar niet tegen zouden komen.
Ik was best een beetje pissig. Merkte ik.
De hond zat aan de lijn, dus dat zou wel goed gaan.
Douwe bleef zelf een beetje dralen aan het begin van het pad.
Ondertussen liep de dame dus anders maar wel onze kant op.
En toen rook Douwe haar hond.
Stond ie opeens te trillen als een rietje.
Hallo. Impact.

En zo gaat dat dus.
Je denkt dat er ogenschijnlijk niet veel aan de hand is.
Maar na een tijdje merk je dat je het nog geen 'plekje' hebt gegeven.
Daarom krijg ik ook zo'n jeuk van die term.
Je kunt niets een plekje geven.
Het is er.
Het hoort bij je.
Je hebt het ervaren.
En vanaf dat moment ga je er mee om.
Komt het weer een keer voorbij.
De ene keer denk je: Boeie!
De volgende keer vliegt het je naar de keel.

Mijn eigen ervaring is dat ook.
Een arm die plotseling heel dicht voorbij komt.
Die al 7/8 jaar niet meer zo dichtbij was geweest.
Mijn adem stokte.
Ik bevroor even.
Maar kon zo ook weer verder met het gesprek met iemand anders.
Mijn lijf had het dus ook onthouden.
Mijn zijn wist het nog.
En liet even weten dat er gevaar dreigde.
Terwijl dat niet zo was.
Op dat moment.
Het gevaar van 7/8 jaar terug wist mijn systeem nog.
En reageerde als zodanig.

Bijzonder om mee te maken.
Mijn lieve Douwe gaat weer vrolijk het bos in.
Rook gister toch de hond nog, want een bekende bevestigde dat die hond nu ook in het bos liep.
En trilde weer even.
Met geruststelling ging het daarna weer.
Vandaag was er niets aan de hand.
Je merkt dus de impact die een gebeurtenis op jou heeft.
Het is niet over.
Of klaar.
Of op een plekje.
Of dat heb ik achter me gelaten.
Nee.
Je hebt een manier gevonden om er mee om te gaan.
En soms steekt het de kop weer op.
Moet je met een nieuw bewustzijn, vanwege jouw groei, weer opnieuw mee leren omgaan.

En dat kan.
Uiteraard.
De ene keer met even slikken en door.
De andere keer met janken, boos zijn of wat dan ook.
Maar geef het aandacht.
Jouw leven bestaat uit golfbewegingen.
Je bent altijd in beweging.
Net als je emoties, je gevoelens.
Net als eb en vloed.
Je bent onderdeel van de natuur.
Je hebt een litteken opgelopen.
Soms zichtbaar, soms onzichtbaar.
Het zit er wel.
Het hoort bij jou.
Accepteer het.

Lijkt jou dat nou best lastig?
Dan kun je even verder scrollen en zien dat ik jou daarbij op een mooie manier bij kan helpen.
Met geweldige resultaten.

Het is nog steeds mei.
Ik feest nog even verder.
Doe je mee?
www.estherfoppen.nl

Hart �� onder de riem

Dit ben ik. Bij-na 45 jaar. Volgende week dinsdag om precies te zijn. Wauw. Ik had best een feestje willen geven. Want ik vind het een leuke leeftijd. 44 luidde echt een verandering in en dat is in 2020 nog doorgezet. En wauw. Is die verandering aan de hand of wat?! Iedereen maakt een shift. Word op dingen in zichzelf aangesproken van wat heb ik jou daar. Heel mooi om te zien en te ervaren. Ook moeilijk soms. Maar goed, geen geluk zonder ongeluk. Alles is in balans. Yin Yang. Vanmorgen leerde ik weer iets nieuws. Ik ben best lang bang geweest voor honden. Grote honden of die er in mijn beleving gevaarlijk uitzien. Ik respecteer ze ook vooral als dier. Met een instinct. Hoe lief die grote lobbes ook is met kinderen. En de kreet 'Dat doet ie anders nooit' komt daarbij ook altijd voorbij. Er kan iets zijn dat het instinct wakker maakt. Dus met het uitlaten van onze hond Douwe, kwamen we net als anders, honden tegen. Een border collie, waar Douwe mee wil spelen, maar de border collie had geen zin op een snuffel na. Daarna kwam een bruine hond met een stok, loslopend gevolgd door zijn bazin. De hond begon al te grommen. Douwe reageerde niet op zijn normale vrolijke 'ik wil spelen' manier en was waakzaam. De bazin wilde haar hond aan de lijn doen. (Douwe zit bij mij altijd aan de lijn, anders loopt ie weg en er zijn nu ook hertenkalfjes dus laat ik 'm helemaal niet los.) Maar ze was al te laat. Haar hond liet de stok los en begon met Douwe te vechten. Niet te stoeien. Echt te vechten. En daar sta je dan. Best bang voor die andere hond die er echt lekker fel op los ging. Douwe liet zich niet kennen en vocht 'm van zich af. Ondertussen was ik dus bang. En die bazin maar haar hond roepen. Terwijl ik echt tussen die honden stond. Ik werd echt boos. Zij had haar hond duidelijk niet onder controle. Laat 'm dan ook niet loslopen...! En ik wilde uit die situatie. Held als ik ben ging ik toch maar tussen de honden staan. En ik zei tegen haar: misschien kun je die van jou even pakken?! Hier hou ik echt niet van! Al had mijn hond geen bescherming nodig. Douwe deed niet onder voor z'n aanvaller. Geen idee waardoor ze stopten met vechten, maar blijkbaar had haar hond pijn. Hij heeft bloed zei ze. Bij z'n oog. Douwe heeft gelukkig niks zei ik. Ik bleef nog even staan, Douwe controleren verder. En ja een beetje wachten met wat zij nu ging doen. Hond aan de lijn en ze liepen verder. Ik samen met Douwe dus ook. Te janken. Ik dan he. Van schrik. En dat ik baalde als een stekker. Nu kwam dus uit waar ik in het begin toen we Douwe net hadden, bang voor was. Vechtende honden. Een enge hond die wil vechten. Na een tijdje lopen, Douwe op z'n gemak, had nergens last van, de tijgert :D zag ik 2 eekhoorntjes. Dat maakte me weer blij. En ging ik nadenken over wat er gebeurt was. Hoe ik dit had beleefd. Of ik nu echt bang was geweest. Nou helemaal angstvrij was ik niet. Ik sprong er wel tussen. Ondanks die grote bek met tanden van die hond. En fijn dat Douwe gewoon ging vechten en niet bang was. Hij staat z'n mannetje dus wel, ook al ziet hij er niet uit als vecht hond. Ik bedoel kruising Friese Stabij.. lief ding. Die ander zag er iets gevaarlijker uit. (ik ben heel slecht met hondenrassen..er zijn er zoveel!) Wat ik eigenlijk wilde, was die hond bij z'n nek pakken en heel daadkrachtig zeggen: Klaar! En 'm dan aan z'n bazin geven. Zo'n persoon ben ik dus niet. En dat is helemaal oke. Misschien komt dat nog een keer. Of niet. Ook dat is helemaal oke. Maar ik baalde wel dat ik eigenlijk van haar afhankelijk was. En dat zij haar zaken niet voor elkaar heeft en Douwe en ik daar last van hadden. Ik nam gelijk het besluit dat ik daar geen last van had. Douwe niet. Dus waarom ik dan wel. Een oude angst, vanaf kleins af aan ben ik bang voor grote honden, kwam naar boven. Die bleek niet op alle vlakken gegrond. Ik ging er wel degelijk tussen staan, ook al was ik in 1e instantie bang, ik werd boos en dat maakt dat je in actie komt. In plaats van bang zijn en verlamd wat ik eerst was. Dit is natuurlijk met veel andere zaken in ons leven ook zo. Doordat je in die oude angst gaat zitten, verlam je en doe je niks. Dan merk je dus ook dat je niets doet en alles hetzelfde blijft. Ik heb dit nu meegemaakt en weet nu dat ik best mijn vrouwtje sta als er zoiets voorvalt. Het was ook minder eng dan ik dacht. En ik vind gewoon dat als je je hond goed kent je ook wel weet of je die los kunt laten lopen. Douwe is een wegloper dus die laat ik niet vaak los. Maar hij vind niks leuker dan met de grote lompe bruine labrador door het bos te rennen. En dit kan dan ook, omdat die hond eerder terug komt bij z'n baas vanwege vermoeidheid en Douwe met hem meegaat, zodat ik 'm weer aan kan lijnen. Hoe goed ken jij jezelf? En waarom blijf je doen zoals je altijd doet? Echt ik kan er niet bij. Als je weet dat je altijd zo reageert of dat er mogelijkheden zijn om iets te veranderen en je doet het gewoon niet?! Wauw! Dat is - excusez le mot - gewoon stom, suf, niet handig. (En ik kan er nog een heleboel meer bedenken, maar dan krijg ik weer mailtjes dat ik op tere hartjes heb getrapt.) Maar je leest deze Inspiratiemail toch niet om jouw situatie te laten voortduren? Je wilt toch geïnspireerd worden? Tot nieuwe dingen bewogen worden? Een fijn leven voor jezelf? Vol zelfvertrouwen en levend naar je intuïtie, je zielsmissie?! Actie dus! Weer wat geleerd zo op de vrijdagmorgen.. En dat aan het begin van de maand Mei. Een feestmaand voor mij. Dus ook voor jou! Toffe aanbiedingen met gratis extra's voor jou als je je opgeeft voor deze Inspiratiemail via https://www.estherfoppen.nl/

Toffe tips voor deze week met aanbieding!

Pfff de tijd gaat langzaam maar toch heel snel.
Een aantal dingen zijn nu vaste prik, zoals op maandag de Facebook Live.
Op Woensdag ga ik de Orakelkaarten dag weer elke week doen vanaf nu.
Vrijdags deze Inspiratiemail en brood bestellen bij de bakker.
Ik moet zeggen ik vind het - nog steeds - vreemde dagen.
Zoals ik begon; het gaat langzaam, soort roes, en zo is er weer een week voorbij.

Ik vind het wel een beetje lastig zo.
Omdat ik graag ergens naartoe werk.
Nu kan dat niet.
Is het een beetje uitzichtloos ofzo.
Doelloos is misschien een beter woord.
Niemand weet nog waar het naar toe gaat.
Hoe het allemaal gaat worden.
En tja.. ik ben erg van doelen, dingen op poten zetten, plannen maken.
En vaak die net zo hard weer overboord gooien, veranderen naar wat beter werkt.
Nu is het nog luchtledig en ben ik afhankelijk van anderen.
Daar ga ik niet zo goed op eerlijk gezegd.
Ik ben niet voor niets voor mezelf begonnen, achteraf gaan wonen..
Bijna 45 jaar geworden om me door anderen te laten vertellen wat ik wel of niet kan doen.
Hoe ik mijn leven moet leiden, wat ik mijn kids moet bijbrengen etc.
En dat is wat het nu is.
Dus voelt het leeg.
Blurrie.
Kan ik me er nog geen voorstelling van maken.

Ik ben er sinds heel jong al achter dat wanneer ik me iets kan voorstellen wat nog moet gebeuren,
het ook gaat gebeuren.
Dus ben ik erg van het visualiseren.
Dat blurrie en lege, doelloze gedoetje is dus niet motiverend.
Ik vraag me soms echt af waar doe ik het voor dan  allemaal?
Krijg ik een knuffel van m'n kids tussendoor en heel veel kusjes.
Want ze zijn nu steeds thuis.
Zeggen ze heel vaak ik vind je lief.
Dat is een opsteker van jewelste!
Ook zie ik dan toch weer fijne berichtjes van klanten.
Als ik helemaal een dipdag heb dan lees ik mijn recensies.
Ik heb ze niet allemaal op mijn site staan nog.
Dan wordt ik vanzelf weer blij.
Zo makkelijk gaat dat.
Weer blij worden.

Hetzelfde met coole nieuwe dingen bedenken.
Ik heb vandaag en morgen training van de beste businesscoach. online!
En dat gaat net zo gaaf als in real life, al mis ik heul erg de lekkere lunch die we altijd krijgen.
Bammetje kaas en jam is net niet hetzelfde zeg maar..
Met zo'n training stroomt het allemaal weer.
Dat is hartstikke fijn!
Ook is het soms even slikken of balen.
Maar er is altijd een oplossing en het wordt altijd nog beter dan het al was.
Zo mag ik weer even kijken naar mijn voorwaarden waarop ik zaken doe.
(heb ik heel lang niet eens gehad..)
En naar wie wil ik het liefste als klant.
Daarin veranderd ook vaak het 1 en ander.

Ik verander namelijk zelf.
Doe nog meer ervaring op en elke dag leer ik weer opnieuw.
Volg ik mooie trainingen en loop ik samen met mijn klanten op naar een nog fijner leven.
Het programma B(l)oeiender Leven was 1 van de eerste die ik schreef.
Het is inmiddels weer afgestoft en bijgewerkt en ready to go!
Met nog meer waarde er in en voor die belachelijk lage prijs hoef je het niet te laten...
Nog zo'n fijn iets: Niksen.
Dat programma scoort ook altijd heel goed op de blijheid en resultaten van de dames en is ook ondertussen weer up to corona date..
Al waren de online trainingen dat al.
Zo gaaf!
Wil je daar meer info over? Scroll dan iets verder.

Hoe verander jij zo tussen de bedrijven? Merk je het zelf?
Of krijg je het te horen van je omgeving?

Dus, lieve jij
Hoe gaat het met jou?
Laat je het weten?