Girls Girls Girls Magazine - Be a Lady They Said

Week 9

"Esther, ik volg je al best lang. Ik probeer ook elke week gelijk jouw mail te lezen vol inspiratie en toffe acties. En toch kom ik er maar niet toe om die veranderingen door te voeren die ik graag wil." Tja.. dit soort berichten krijg ik best vaak te horen. Ik geef je tips in mijn blogs. Je kunt wat doen door die gratis challenges etc. Maar of het alleen daarmee beklijft? Ik denk persoonlijk van niet. Ik blijf me ook ontwikkelen. Het is echt noodzakelijk wil ik niet in mijn oude patronen vervallen. En wil je iets veranderen of verbeteren in je leven, dan heb je echt meer tijd en volharding nodig. Je leert steeds bij. Dus jouw uitdagingen worden ook steeds van een ander kaliber. Vertrouw er nu op dat je er nooit bent. Dat het steeds, en elke dag, een reis is. En dat je dus inspeelt op de energie van die dag. Van jezelf. Van anderen. En wat je die dag te doen hebt. Wil profijt hebben van wat ik je leer, dan zul je aan de slag moeten. Niet alleen de gratis dingen aflopen en denken dat je het verder zelf wel kunt. Ik kan dat ook niet. En ik kan toch wel zeggen dat ik al een heel eind ben gekomen. Maar ik heb hulp gezocht. Mensen die verder waren dan ik betaald voor hun expertise en me dat eigen gemaakt. Lukt dat in 1 keer? Nee joh. Daarna heb je ook nog hulp nodig. Maar die programma's die ik heb gevolgd hebben me zoveel gebracht, dat ik daar zeker van profiteer, omdat ik er iets nieuws heb geleerd. Wat ik daarvoor nog niet kon of wist. En jou wil ik dit besef ook zo graag bijbrengen. Je doet het al zo lang zo. Op jouw manier. Je kunt niet verwachten dat je dat in je 1tje oplost en verandert. Echt niet. Daarbij heb je hulp nodig. Dat beseffen is stap 1. Wie jou daar het beste bij kan helpen en is stap 2. En je opgeven voor een cursus etc. is stap 3. 3 hele belangrijke stappen die je wel moet doen. Ondertussen was je nog moe en lusteloos van jouw inhoudsloze leven. Of die pijn die je steeds negeert. In je hart. In je lijf. Of allebei. Meer vanuit je hart leven. Meer kleur. Meer intuïtie en magie. Geeft rust en ruimte. En dan kun jij wat jou is overkomen echt makkelijker tackelen als het wordt getriggerd. Binnenkort komt er een show van Olcay Gulzen (ik hoop dat ik het goed geschreven heb) over huiselijk geweld. Ik ga kijken. Blijf er niet voor thuis. Maar ik ga het wel aan. Kan ik mezelf en anderen weer mee helpen. Rouw, verdriet, boosheid, vernedering.. het komt in golven. Door je hele leven heen. Hoe jij er op reageert, wat je er mee doet en hoe je er naar kijkt is te veranderen en is elke keer anders. Dat beseffen heet Universeel in het leven staan. Je beseft dat je onderdeel bent van dit immens grote Universum en dat je er zelf iets van moet maken. Jij bent de enige die dat kan. Prachtig mens dat je bent. Laat je niet leiden door angst. Of oude overlevingspatronen, verhalen die je jezelf vertelt. Maak er wat moois van! Vraag ik ze nog een keer of ze mee willen doen met mijn programma of cursus. Soms hebben ze het niet eens gezien en denk ik alleen maar HOE dan?! Ik stuur de mail, gooi alles de wereld in op social media en nog heb je het niet gezien? Te druk. Zeggen ze dan. Te druk. Is dat niet 1 van de redenen of misschien wel de grootste dat je JUIST wel mee zou moeten doen? Wil je hier op reageren? GRAAG! https://www.estherfoppen.nl/contact

Als je me wat langer volgt dan heb je vast wel eens meegekregen dat ik vanaf dat ik het me kan herinneren stewardess wilde worden. Vanwege familie in het buitenland en een moeder die Schiphol ook tof vind, kwam ik best regelmatig op onze luchthaven.
Die mooie grote blauwe vogels van de KLM daar, die dames in die prachtige blauwe pakjes met rolkoffertjes... het leek me fantastisch! Overal naar toe kunnen en dan ook nog met het vliegtuig, hoe gaaf is dat?!
Nu was het eerst mijn opleiding die voor een omweg zorgde, want mavo dus moest er nog een toeristische mbo opleiding bij. Ondertussen puberen, met de pet er naar gooien (goh...klinkt als mijn puber) en dus nog wat omwegen kwam ik toch echt op zo'n stageplek terecht.
Helaas werd daar ook duidelijk dat ik met m'n 1.58m al uitgegroeid was en dat was te klein.
Je moest namelijk 1.65m zijn. Een tijdje heb ik dit een beetje kunnen rekken en er stond zelfs 1.64m op mijn paspoort voor even.
Maar ik werd best vaak tegen de meetlat gezet als ik ging solliciteren.
KLM werd 'm niet, maar zag ik gelijk: er zijn nog andere mogelijkheden..
En maar goed ook, ik was ondertussen met zo'n grote vogel richting Canada gevlogen en bedacht me opeens dat je dus wel tig uur met leuke maar ook heel vervelende mensen opgesloten zat en hier het beste van moest maken.
Tja, dan ging ik liever achter de balie zitten. Voor grondstewardess was mijn lengte niet zo'n probleem gelukkig, dus solliciteren bij de luchthaven zelf en jaaaa gelukt!

Nu had ik me uit het veld kunnen laten slaan doordat ik geen Havo had, maar met Mavo is het me ook gelukt en die MBO kwam er ook nog. Gelukkig heb ik gevoel voor taal..
Daarna had ik ook bij de pakken neer kunnen gaan zitten omdat ik maar 1.58m was..
Ook daar was een mouw aan te passen en die pakte nog eens heel goed uit ook!
Nee ik ging geen groeihormonen slikken, ik liet me niet oprekken, ik zocht verder wat bij mij wel paste. En dit was beter dan mijn oorspronkelijke idee.

Vandaag op de Nationale Gezondheidsbeurs - en gisteren - ook weer hele mooie en bijzondere mensen ontmoet. Dames die stuk voor stuk over talenten beschikken, maar hier nog weinig - veel te weinig - mee doen. En dit ligt voornamelijk aan hun omgeving en hoe zij daar weer op reageren of reageerden.
Die angsten en verkeerde overtuigingen houden hen klein.
Wat zonde!
Als we het daar over hebben door een tekening, door een boodschap van hun onbewuste via een kleinigheidje van mij of een orakelkaart, dan weten ze het heel goed.
En ook dat ze iets anders willen en zouden moeten.. maar..
Die maar help ik uit de weg te ruimen.
Door te tekenen en kleur te gebruiken, neem je de eerste stappen.
Onderneem je actie. Hoe klein het ook is.
Maar er gaat iets veranderen wanneer je dit doet.
De 1e kleine stap is gezet op weg naar een totaal ander leven.
Zo simpel?
Ja zo simpel.

Nu heb ik ook al 2x te horen gekregen dat ik mijn kinderen niet moet stimuleren topsporter te worden, maar ze moet vertellen dat ze zich beter met andere dingen bezig kunnen houden.
De 1e keer klapperden mijn oren.
De 2e keer was ik laconiek en dacht laat maar zitten.
Hoezo mag een kind (want dat zijn ze tenslotte, aan het begin van hun leven) nu al haar/zijn dromen aan de kant zetten? Met nog een heel leven vol kansen voor zich?!
Echt kul.
Een ander woord heb ik er niet voor.
Ik ben het levende bewijs en hopelijk hun voorbeeld dat je alles kunt wat je wilt.
En dat er altijd een manier is.
Dat je gaandeweg ook je doelen bij kunt stellen.
Door ervaring andere wensen krijgt.
Of gewoon dat het lukt.
Wat je graag wilt.
Wanneer je er voor werkt, het er voor over hebt.
En ja dat is soms lastig.
Vervelend. Om te janken.
Spierpijn. Groeipijn, letterlijk en figuurlijk.
Maar toch.
Wanneer het dan lukt is het goud!
En wanneer het dan anders wordt, merk je dat zelf vroeg genoeg.
Niet omdat ik zeg dat ze het nooit gaan redden.
Dan geef je bij voorbaat al op.
Waarom in vredesnaam?!
Kul.

Ik heb dan zo'n coach, die zegt: luister naar de mensen die zijn waar jij wilt zijn.
Zijn mensen met -vast goedbedoelde- adviezen daar niet,
volgen zij hun dromen niet, geven ze bij voorbaat al op?
Dan is hun advies het niet waard om naar te luisteren.
Dit heb ik goed in mijn oren geknoopt.
We volgen hier onze eigen koers en laten iedereen een poepie ruiken.
Stellen we gaandeweg ons leven bij, worden onze doelen anders?
Dan is dat voor ons vroeg genoeg om er op te anticiperen.
Beetje leven vanuit angst.
Kom op zeg!
Dat is echt kul, die tijd heb ik wel gehad...

Wil je hier op reageren? GRAAG!

www.estherfoppen.nl