Scheiden

Doet lijden..met lange ij of korte ei?

Tja.. ik zie het meer als leiden met ei..

Je hebt gewoon meer kans om je eigen leven te leiden zoals je dat wilt.

Niet meer volgens de normen van een ander.

Tuurlijk moet je een compromis sluiten.

Tuurlijk kun je nooit alleen je eigen zin krijgen en doen.

Maar essentiële dingen zoals je eigen normen en waarden en je eigen ideeën over hoe je je leven wilt leiden en hoe je dat kunt doen..

Dus ga je meer leiden dan lijden..

Want in mijn geval was het blijven meer en alleen maar lijden.

En dat is echt niet de bedoeling, want niet alleen ik maar ook onze kinderen lijden daaronder.

Ik las weer in een vrouwenblad (mijn inspiratie komt vaak daar vandaan, merk ik) over scheiden of voor de kinderen bij elkaar blijven..

Ieder z’n eigen keus.

Ieder moet dat voor zich beslissen.

Ik kon niet langer wachten of blijven.. Nu waren mijn kinderen ook nog klein en zou het nog heel lang duren in die ellende van schreeuwen, sneuvelen van serviesgoed of ziel, en boosheid zo gauw we samen in 1 kamer waren, voordat ze het huis uit zouden gaan.

En dan die onderhuidse spanning… als er dan geen openlijk gedoe is vol volume.. maar die spanning en de frustratie is er wel.

Wat geef je je kinderen mee?

Een schuldgevoel? Een idee dat je maar vol moet blijven houden en je leven stop zetten?

En hoe zou het zijn als je als kind thuis nog niet je hielen hebt gelicht en je ouders gaan uit elkaar?

Dat je dacht dat alles goed was..

Lekker schuldgevoel en wat is dan nog waar en veilig voor jou als kind?

Want die farce - als je het al geloofde..of alleen maar misschien dacht dat je ouders gewoon niet zo goed waren in het uiten van hun liefdevolle gevoelens - was jouw veiligheid.

Kinderen zijn onze spiegels. Dus gaat het met hen niet goed of ervaar je gedragsproblemen is het misschien wat te kort door de bocht om te zeggen dat het onderhuidse frustratie of ongeluk van jezelf is.. Maar toch.. misschien kun je er eens over nadenken?

Want zij, onze kids, weten niet waar ze met zichzelf heen moeten als ze het 1 voelen en het ander wordt ze voorgehouden…Hier plukken ze later de bittere ‘vruchten’ van. Moeten weer leren dat wat ze voelen ook klopt en waar is en niet wat er werd gezegd of volgehouden.

Mijn dochter heeft vaker gevraagd tussen 4 en 8 jarige leeftijd of papa en ik gingen scheiden. Op dat moment kon ik naar eer en geweten zeggen dat dat niet ging gebeuren..

Helaas kon ik het niet beloven en dat heb ik ook niet gedaan. Maar op dat moment was ik er van overtuigd dat we gewoon bij elkaar bleven. Er was altijd wel een reden dat er iemand niet zo lekker in z’n vel zat.

Totdat dat eerder de norm was dan de uitzondering.

En dat het van kwaad tot erger ging…

Dat er geen houden meer aan was.

En de kids absoluut niet gelukkig waren.

En ook dingen meemaakten, zagen  en horen die je niet wil als ouder..

Dus is het dan klaar met lijden en ga je op naar leiden.

Nu leidt ik het leven en kan het naar mijn eigen normen en ideeën en ja met compromissen, want ik leef niet alleen en heb gewoon rekening te houden met iedereen in ons gezin.

Dat is heel normaal en heel volwassen.

En dat kan nu gelukkig ook en leiden we ons leven vol harmonie, inmiddels met puberperikelen en gewoon eigenwijzigheden, heerlijk!

Wil je hier op reageren? Dan mag dat natuurlijk altijd! Leuk zelfs! Ik ben benieuwd!

Ik ben creatief intuïtief coach, maak van alles en heb een superleuk leven met lief en (bonus)kids en onze 2 katten Bo en Beauty. Volg me op Instagram , Facebook , Pinterest , Twitter of neem een kijkje op mijn website